ظفر صوفی فرغانی
sharefi
Zafari Sufi
Дошт таъми ғусса умре бода дар паймонаам,
Атри ғурбат кард умре ҳар куҷо буд хонаам.
Сар куҷо бошад азиз, ки ҳеч сомоне наёфт,
Ҷон куҷо ширин бувад, ки дур аз ҷононаам.
Руз шаб шуд, шаб саҳар шуд, солҳо аз сар гузашт,
Кулабори ҳасрату ғамҳост рӯи шонаам.
Гуфтаам; таҷрибаи аз худ гузаштан –зиндагист,
Ҳамраҳон гуфтанд, ки ман аз паи афсонаам.
Насли моро даври гардун кард бо ғурбат қарин,
Бо даме осуда будан солҳо бегонаам.
Менавиштам шарҳи авзоъи замон дар сафҳааш
Сӯхт, гӯӣ гашта буд ваҳшатзада роёнаам.
Беҳтарин ҳарфе, ки ҳасби ҳоли ту бошад, Зафар,
Шоири шӯридаву саргашта аз Фарғонаам.
ظفر صوفی فرغانی:
داشت طعم غصّه عمری باده در پیمانه‌ام،
عطر غربت کرد عمری هر کجا بود خانه‌ام.
سر کجا باشد عزیز، که هیچ سامانی نیافت،
جان کجا شیرین بود، که دور از جانانه‌ام.
روز شب شد، شب سحر شد، سالها از سر گذشت،
کوله‌بار حسرت و غمهاست روی شانه‌ام.
گفته‌ام؛ تجربه‌ی از خود گذشتن -زندگیست،
همرهان گفتند، که من از پی افسانه‌ام.
نسل ما را دور گردون کرد با غربت قرین،
با دمی آسوده بودن سالها بیگانه‌ام.
می‌نوشتم شرح اوضاع زمان در صفحه‌اش
سوخت، گویی گشته بود وحشت‌زده رایانه‌ام.
بهترین حرفی، که حسب حال تو باشد، ظفر،
شاعر شوریده و سرگشته از فرغانه‌ام.
به اهتمام محمد اسماعیل لشکری
